Пра “рубільнік” на тутбаі

Падыход, якім кіраваўся спадар Зіссер, кіруючы сваім парталам (“гэта бізнэс”) мне падабаўся. Я досыць спакойна ставіўся да цэнзуравання форумаў і каментароў на тутбаі, бо верыў (ці, прынаймней ня меў грунтоўных падставаў меркаваць інакш), што прынаймней інфармацыя там не цэнзуруецца. Я лічыў, што рэсурс меў здольнасьць ствараць якасны па беларускіх мерках мэдыйны прадукт.

Так, хтосьці мог казаць пра адсутнасьць занадта жорсткай крытыкі ўладаў. Але як раз такі свабода выбару канцэпцыі дазваляе СМІ не пераўтварацца ў “Хартыю” з аднабокай падачай інфармацыі. Бо, як бізнэс-праект, тутбай меў права на цвярозую ацэнку палітычных рызыкаў.

Але выпадак, калі кіраўніцтва партала “схапілася за рубільнік” пасярод жывога этэру, інакш, як цэнзурай (падкрэсвліваю, не самацэнзурай, а менавіта цэнзурай) назваць я не магу. А цэнзураваны мэдыйны прадукт я ніколі не змагу назваць якасным. І любы, хто вядзе мэдыйны бізнэс, мусіць памятаць: калі цябе злавілі на цэнзуры – адмыць сваю рэпутацыю будзе скрайне складана. Як спажыўцу мэдыйнага прадукту, мне не цікава мець справу з цэнзураваным кантэнтам. І нават пагроза з боку ўладаў не можа апраўдаць такога бізнэсоўцу. Мне не істотна, чаму прадукт цэнзуруецца, для мяне галоўнае, што ён у прынцыпе цэнзуруецца, а значыць не адпавядае маім патрабаванням да якасьці.

Абрубанне эфіру 25 кастрычніка інакш, як цэнзурай, я назваць не магу. Выказванне рэдактара Марыны Золатавай пра тое, што інтэрвію Лявона Вольскага “супярэчыла канцэпцыі партала” не вытрымлівае аніякай крытыкі. Бо, калі асоба ня здольная ўпісацца ў канцэпцыю СМІ, яе туды проста не запрашаюць. А рэгуляванне кантэнту кнопкай “гэта нам падыходзіць, а гэта – не” можна назваць выключна цэнзурай. Як я, як спажывец медыйнага прадукту, магу быць пэўны, што ня ўвесь кантэнт парталу ствараецца менавіта такім чынам? Тым больш, што спадар Зіссер указаў на “недагляд нашых супрацоўнікаў”. То бок увесь астатні час супрацоўнікі “даглядаюць”? То бок цэнзура – гэта нармальная практыка парталу?

Як спажывец, я абіраю адзін варыянт – не карыстацца цэнзураванай крыніцай інфармацыі. Прынаймней, пакуль не пераканаюся ў тым, што той, хто вядзе бізнэс, выправіў свае памылкі і кантэнт больш не цэнзуруецца. Менавіта таму па дзяржтэлевізіі я гляджу толькі спартовыя трансляцыі, а на “Хартыю” заходжу выключна па спасылках, якія зацікавілі мяне ў сацыяльных сетках. Думаю, і на тутбай пэўны час я буду заходзіць хіба тым самым шляхам.

Натуральна, я не чакаю, што большая частка карыстальнікаў парталу зробіць тое самае, прымусіўшы паплаціцца мэдыябізнэс за цэнзуру. Бо прычыны, чаму людзі там зьяўляюцца, ёсьць самыя розныя: хтосьці чытае яго па працы, хтосьці – цікавіцца толькі разьдзеламі пра ежу, пітво, аўто ды да т.п. Ды і маральныя патрабаванні, якія прад’яўляе наша грамадзтва да крыніцаў інфармацыі, пакуль не настолькі жорсткія.

Адзіная праблема для мяне хіба ў тым, што месца тутбая ў аб’ёме чытаных мною крыніцаў наўрад ці будзе занятая беларускімі рэсурсамі. Якаснага беларускага кантэнту жахліва мала. Ну што ж, давядзецца спажываць замежны, веданне іншых моваў мне гэта зрабіць дазволіць.