Хто назваў мядзьведзя Мухаммэдам?

Выпадак з брытанскай выкладчыцай, якая дазволіла маленькім дзеткам назваць цацачнага мядзьведзіка Мухаммэдам і была за гэта арыштаваная суданскай паліцыяй, нагадаў пра гісторыю карыкатурыстаў з Даніі ды чарговы раз узьняў пытаньне балянсу між рэлігійнымі пачуцьцямі ды грамадзянскімі свабодамі.

А яшчэ гэтая гісторыя нагадала мне, якія мы ўсё ж такі розныя: мы ("заходнікі", хрысьціяне - кожны прывядзе для сябе свой адпаведнік) і яны (адпаведна "усходнікі", мусульмане і г.д.). І бадай галоўнае адрозьненьне між намі - растаноўка прыярытэтаў між дзяржавай і царквой. Калі для "заходнікаў" першаснае значэньне маюць законы, праўныя прынцыпы, дык для мусульманаў - рэлігійныя нормы, на якіх і грунтуюцца права з дзяржавай. Паказальны прыклад таму - неабходнасьць для рознага кшталту банкаў ствараць адмысловыя фінансавыя мэханізмы, каб прыцягнуць заможных мусульманскіх кліентаў, якім Каран не дазваляе атрымліваць прыбытак у якасьці адсоткаў з пазычанага капіталу. Хтосьці гэта вытлумачыць адсталасьцю нашчадкаў Мухаммэда: маўляў, эканамічнае дамінаваньне заходняга сьвету і ладу жыцьця відавочнае, чалавек (і асабліва - жанчына) пачуваецца ў заходніх краінах больш вольна. А з іншага боку, калі большасьць краінаў разьвітога капіталізму перажывае зараз дэмаграфічны спад, насельніцтва мусульманскіх краінаў расьце.

Напэўна ніколі дагэтуль пытаньне ўзаемнага суіснаваньня хрысьціянаў ды мусульманаў не паўставала так гостра, як цяпер. Цяпер, калі Турэччына імкнецца ўвайсьці ў Эўразьвяз, калі ўзаемнае пранікненьне капіталаў вельмі значнае, калі энэрганосьбіты з кожным годам робяцца ўсё больш каштоўнымі, калі шмат якія дзяржавы валодаюць ядравай зброяй ці імкнуцца завалодаць ёй. І ад вырашэньня гэтага пытаньня залежыць адпаведна таксама шмат, як ніколі. Нават прамовіць баюся...