Факт сустрэчы прэзыдэнта Францыі Нікаля Сарказі з лібійскім дыктатарам Муамарам Каддафі абурыў шмат каго ў дэмакратычнай эўрапейскай супольнасьці. Найверагодней, дадзены візыт і шматмільённыя кантракты, падпісаныя Францыяй і Лібіяй, сталіся наступствам перамоўнага працэсу наконт лёсу баўгарскіх мэдыкаў, якія вяла жонка Сарказі. У гэтым пляне дзеяньні Каддафі падобныя да крокаў Аляксандра Лукашэнкі: спачатку ўзяць "закладнікаў", пасьля - выгандляваць за іхную свабоду пэўныя эканамічныя выгоды. Таму ня дзіва, што супраца з такімі кіраўнікамі дзяржаваў выклікае абурэньне.
Аднак варта зірнуць на праблему з іншага боку. Падчас перамоваў увесь Сьвет быў усхваляваны лёсам мэдсёстраў з Баўгарыі і кошт, які плацілі лібійскаму дыктатару, мала каго цікава. І справядліва, бо гаворка ішла пра людзкія жыцьці, якія немагчыма ацаніць грашыма.
Цяпер проста надышоў час выконваць свой пункт праграмы. І невыкананьне яго з боку Сарказі мог бы да нуля зьнізіць кошт слова дэмакратычнага палітыка. А гэтага наўрад ці хацелася б асобам, якія вызнаюць сябе за дэмакратаў.
Да таго ж варта ацаніць пазытыўна магчымыя наступствы гэтых кантратаў для лібійскай эканомікі, што так ці інакш зьвязана з роўням жыцьця шэраговых лібійцаў. Думаю, што наўрад ці каму так прагнецца, каб жыхары гэтай краіны жылі ў беднаце.
Так што Лукашэнка атрымаў добры прыклад. Іншая справа, што кіраўніка эўрапейскай дзяржавы наўрад ці будуць вымяраць паводле "афрыканскіх" крытэраў. Ды і казыроў на руках у прэзыдэнта Беларусі куды меньш.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Сайт пра родны горад
Posts
No comments:
Post a Comment