“Грэцкі гарэх” бюракратыі

Мне дужа спадабался рашэньне Эўрапейскага Цэнтрабанку прымусіць Грэцыю зьнізіць заробкі дзяржаўным службоўцам ды наймаць кожнага новага дзяржслужбоўцу толькі пасьля сыходу пяці папярэдніх на пэнсію. І справа ня толькі ў тым, што такія захады дазволяць зьменьшыць вялізарны дэфіцыт бюджэту гэтае краіны. І нават не ў асалодзе ад “помсты паскудным чынушкам”, якія фальсіфікавалі дадзеныя статыстыкі, каб Эўразьвяз не разумеў напоўніцу праблемнасьці сытуацыі ў грэцкай эканоміцы.

Перш за ўсё, такое рашэньне мне падабаецца тым, што яно можа (не факт, што так і будзе) зматываваць маладых грэкаў інакш зірнуць на свае жыцьцёвыя пляны. І можа быць, што значна большая частка грэкаў абярэ для сябе шлях адкрыцьця сваёй справы ці проста працы ў бізнэсе замест таго, каб імкнуцца прасоўвацца як мага вышэй па бюракратычнай лесьвіцы. Да таго ж абвастрэньне ўнутрывідавое барацьбы сярод чыноўнікаў можа істотна падкасіць жаданьне “слугаў народу” працягваць руку па хабар. Бо калі пры ранейшым падыходзе дзейнічаў прынцып “рука руку мые”, дык цяпер адна рука за другую і ўхапіць можа.

Зірнуўшы на сытуацыю ў Беларусі, так і хочацца памарыць, каб хто прымусіў пайсьці на такія ж крокі кіраўніцтва нашае краіны. Бо, напрыклад, ад ідэалягічных супрацоўнікаў выканкамаў плёну аніякага, а заробкі ў гэтых найпатрэбных пасадоўцаў – немаленькія. Але ж хто будзе секчы сук, на якім сядзіць? Я да таго, што вертыкаль на месцах складае падмурак уладнай піраміды. Таму валіць гэтую піраміду для тых, хто сядзіць на самым версе – ход неразумны: падаць з вышыні дужа балюча.

Сярод тых, хто хаця б тэарэтычна можа прымусіць беларускія ўлады пайсьці на скарачэньне колькасьці дзяржслужбоўцаў, я бачу толькі 2 кандыдатуры. Адна зь іх – Міжнародны валютны фонд, які пасьля правалу перамоваў па нафце зноў стаў вельмі нават патрэбным беларускім уладам. Тым больш, што бюджэтная дысцыпліна і раней была адным з патрабаваньняў да краіны-атрымльніка крэдытаў. Калі заходнія краіны, якія маюць найбольшы ўплыў на прыняцьце рашэньняў у гэтай арганізацыі, моцна пакрыўдзяцца на апошнія “ня вельмі прыгожыя паводзіны” беларусіх уладаў, дык выставіць такое патрабаваньне яны могуць. Але, улічваючы агульны настрой Захаду на працяг “дыялёгу”, шансы на такі варыянт разьвіцьця падзеяў – невялікія.

Але найбольшы шанец на тое, каб прымусіць беларускія ўлады абмежаваць апетыты чыноўнікаў, мае нават не якаясь краіна ці міжнародная арганізацыя, а “Яе Вялікасьць Эканоміка”. Бо ад ейных законаў немагчыма адгарадзіцца мяжой, іх немагчыма адмяніць дэкрэтам ці ўказам, як немагчыма прымусіць замежных спажыўцоў і бізнэсоўцаў штогод набываць усё больш “беларускага”.